ntahla

Tak tau rasa apa sebenarnye..
tp yg sure, it is not +ve feeling..
feels like there's no end to this suffering...

tak larat..
rasa cm nak lari aje..
tak mampu..
tak kuasa...
ari2 ulang benda yg sama..

i go out bila smua masih relax2 di katil..
come back home masa smua dh tido...
pegi di kala pagi gelap..
pulang di masa malam kelam...
makan mmg xpayah crita la..mmg dh makin hilang dlm kamus ni..
sampai rasa nk pitam,hmmm..biasa la tu..

xmampu..
xkuasa..
dah tak terdaya..

workload banyak..
terkapai sorg2..
xmampu nk bersuara..
memandangkan,siapa la saya ni...
insan kerdil yg tiada apa..

dan esok..
semua nye berulang lagi..
dan lagi..
ntah bila akan ada penghujung nya..

tak pernah terasa seperti ini..
semua nye terasa penuh kebuntuan..
gelap..suram...

cuba nak jd postive..
tp...mmg xmampu..

setiap hari dilalui dgn penuh sarat di hati...
ntah bila jd begini...

sebelum ni, dh cuba prepare mentally for all these..
tp nampak nye, preparation dan menghadapi nye, adalah dua benda berbeza..
langit dan bumi..

org kata jd doctor, besar pahala nye..
tp, bukan itu yg dikejar..saya cuba mencari kebahagiaan di hati..
yg hingga kini, masih tak saya temui...
yg rasa nye, xmampu dimiliki, dgn jalan hidup sebegini~