This week is challenging..
for me, a month in medical is like ten thousand months..
every day, i have to drag myself to go to the hospital..
dalam keheningan pagi yg sunyi dan sejuk, saya menyelusuri jalan ke hospital melaka seorg diri..
minggu ni, 2 oncalls..
kena membebel2 dgn MO n specialist..
sbb xpandai wat kerja..
haha..nak wat cmne..saya dh bosan ari2 wat benda yg sama..
pagi2 buta, wat AM round..then MO dtg, ikut round MO..then ikut round specialist..
then, lari2 amik darah, gi mintak ultrasound/ct scan urgent..
then lari2 lagi, amik darah lagi...
then lompat2 wat discharge pt..summary la..referral letter la..memo to KK la..prescription ubat la..
then lompat2 wat PM round pulak..
then,baru bole balik..
tp disebabkan saya wat kerja lambat, slalu la balik lewat..

nmpak cm senang je kan keja nye..?
haha
sila la melayan karenah patients yg pelbagai itu..
saya dh xtau la muka ni dh mcm muka apa..
kdg tu, mmg nmpak giler mcm saya ni benci pd smua org..
sbb saya penat keja ari2 then family pt dtg bebel2 pada saya, pasal itu dan ini..
tak termasuk yg dtg mengutuk saya xpandai ckp english..
haha..
tak termasuk lg dgn pt yg banyak permintaan nye...
ini saya buat tak kena..
itu saya buat tak betul..
haisyh....

arini, kat wad saya ada 1pt bipolar..
tp admitted female medical ward sbb ecg pt ada sinus tachycardia..satu lg ecg dia ada supraventricular tachycadia (SVT)
bayangkan pt bipolar in manic state yg ada dlm medical ward..
mmg menggerunkan..
saya dh selamat kena maki hamun,sumpah seranah by the pt, just becoz i hv to take her blood, which of course, did not succeed..the pt is very big lady, very irritable, doesnt want to sit properly and asyik jerit2..haha..saya cucuk dh kena marah, terus la saya menarik jarum tu walaupun takde setitik darah pn dlm syringe tu..
coz i am afraid of needle prick injury..
and i am afraid of her..she can harm me at any time..sbb jarum2 ada byk kat sini, tak pasal2 kang, dia mengamuk,trus mencucuk diriku..OH NO!!! saya tak mau!!
then the makcik mengamuk2 dpd pagi..
smpai ke ptg..
haisyh~

but one thing that i observe thru my 1 month experience here..
kehidupan ni mmg tak disangka2..
apa2 pn bole terjadi pd kita, bila2 masa...
jd, yg penting, persediaan..
kena sntiasa sedia hadapi the worst thing..
walau sesukar mana pun ia...
hmmmm...

p/s: dan setiap detik yg kulalui, seluruh malam ku membisu, tetap setia menantimu, bayangan mu entah di mana~

kelam

kehidupan..
hmm..
tak sangkala idup as HO begini..
haisyh..
penat..
tu je la perkataan yg mampu diungkapkan..

kalau dulu2, selalu je berazam, nak cuba jd doktor yg baik...
yg akan attend to pt secepat mungkin, try to help them as much as i could..
skrg..????
hmmmm..
ntahla..

saya dh ke tahap xkuasa nk pikir kan org lain..
kdg tu terasa, pt ni slalu je nk kita jg mereka..tp mereka..?

bukan la diharap saya ni dsukai..tak...
cuma harapkan yg saya dilihat seperti seorg manusia..
bukan la robot yg bekerja..
disuruh ini dan itu..

sakit sini, doktor..
sakit situ,doktor..
amik ni,doktor..
amik tu,doktor..
benda tu saya xkisah..
mereka kan org sakit..byk la kerenah..

tp...

kadang2 rasa diri ni mcm sampah aje..

ntah la..
xkuasa dh nk layan..

slalu je rasa mcm sntiasa berpura2..
and me,is not the same me lagi skrg ni..

mmg la saya suka merungut..
mmg la saya wat kerja lembap..
mmg la saya xpandai wat kerja..
tp, biarla saya wat kerja saya..
saya tahu kerja saya..

tahu tak, saban hari yg berlalu, perasaan hati ni makin tawar..
dah tak tau kenapa sebenarnye saya jd doktor...

kalau dulu, mmg la jawapan nye klise, nak tolong org..mmg sbnrnye itu yg saya nk wat..
tp skrg, bila saban hari hidup macam ni, rasa mcm nk lari je..
xpayah jd doktor..xpayah tolong org..

nk buat apa tlg org,kalau org tu smua, xpernah pn nk hargai...?
asyik2 kerja,kerja,kerja..smpai jd mcm zombi..
org lain xpaham, xnampak kesusahan kita sbb kita selalu je tersenyum.
tp dlm hati, remuk terus dh smua nye..

dh smpai ke tahap,kalau bole kulari ke planet neptune, sudah kuterbang ke sana..
xmau amik tau pasal org2 sakit ni smua...

dh smpai ke tahap bole jerit, "suka hati la nk jd apa pd anda smua..."
xkuasa..xkisah..lantak la apa nk jd.................................................

dan esok saya oncall..lagi.................

lelong di hospital melaka~

Saya kepenatan berkerja seharian
Capek!!!!!!!!!!
tp kadang2 tu terhibur gak dgn perangai penjaga2 pt..
dh macam keluarga je smua org..
siap ada yg dtg saling melawat each other..
haha

td siap borak2 lg dgn cicit sorg pt ni..
umur baru 24 thn tp dh mula mengumpul harta..
dh ada umah n kreta..
haisyh..
bila la agak nye saya ni nk berharta ni..?
asyik2 keja tanpa hala tuju..ntah mampu ke x nk kumpul hrta ni..
hmm..
planning..planning..planning..
==
1) utk mama abah
2) utk savings di kala tua nnt.
3) utk enjoy :P
4) utk beli umah
5) utk beli kreta..
6) utk mereka yg memerlukan..

haha..ni cuma rangka kasar je perbelanjaan gaji nnt..
peratusan nye,of course la xsama rata antara satu sama lain..
tp for sure, point 1 ialah yg paling besar nilai nye..
sbb pastinye, tanpa mama abah, saya takkan ada kat sini..

p/s: kalau org dh melelong diri sndiri, kena trima kah kelelongan itu..?mmg la berkemampuan, tp.....hmm..rasa nye, kalau nk tunggu org lain tu melelong diri nye,ntah bila la kan...

cahaya dlm kelam hidupku ini~

Kadang2 tu, rasa yg dlm hati ni memakan jiwa..
sampai saya asyik terlupa..
betapa bertuah nye diri saya ni..
Mama abah sntiasa menemani...
Sntiasa ada di kala saya susah..di kala saya sedih..

Dan, sbb mama abah la, saya di sini..
perlu meneruskan perjalanan hidup ni, yg masih jauh..
2 minggu + sbg HO, mungkin trasa bagai nk gila..
tp, saya sbnrnye asyik terlupa, walau apa jua yg saya hadapi stiap ari, di ujung hari tu, Mama Abah akan ada bersama2 saya..
sntiasa menanti saya pulang ke rumah..

stiap ari menangis, mama abah la penawar nye..
Iye, saya seorg HO, tp saya sndiri tiada prescription utk lara hati ni..
cuma Mama Abah la penawar nya..
sbb bila saja saya sedih, walaupun masih di wad, bila aja call dan bercakap dgn Mama Abah...
hati pasti trasa leganya...
dan sering saja saya terlupa betapa bertuah nye saya..
Mama Abah sntiasa ada, utk saya...

Trima kasih banyak Mama..
Trima kasih banyak Abah...
mungkin lepas ni ayu akan menangis lg..
mungkin lepas ni ayu akan lebih kerap kecewa, seperti mahu berputus asa..
tp, dgn ada nya mama abah, insya Allah, akan mampu lah ayu menghadapi smua ini..

and i looooooooooooooovveeeeeeeeeeeeeeeeee u sooooooooooooooo much :)

p/s: ni la sbb nye kita duduk kt mlaka ye saudara..xkan la tiba2 nk gi duduk kedah nan jauh nun di utara tu kan..dh la xdiajak awal2..saja je kan sbnrnye :P haha

darah lagi~

"doktor ni, asyik amik darah aje.."
"doktor, esok pagi jgn amik darah saya ye.."
"doktor, nak amik darah lagi ke..?kan dh amik pg td.."
"doktor, cari apa tu..?salur darah xnampak ke smpai tenung mcm tu...?"
"kalau doktor ni dtg, nk darah la tu.."
"eiii, apa dicucuk2 lagi tu doktor..saya sakit la!!!!"
"isyh, xdpt2 lg ke doktor..?"

hmmm..ari2 ni la keja saya..
pengambil darah yg setia..
walaupun rasa2nye dh better sikit amik darah..tp...........
still, pt esrf, pt yg edematous sgt2..xberani nk amek..cucuk2 xdpt..
hmmmm..HO lain ajar, amek je arterial blood..
tp, diri ni macam dihantui 'pesanan' prof how..xpayah amik arterial blood kalau xpenting..sbb, silap2 bole gangrene tgn pt tu nnt..huuuu

ntah la..esok kena keja lg..
dan amik darah lg..
tgk la apa jd lagi..haisyh~

p/s: amboi, xmau dtg melaka sbb nnt kena tlg amik darah ke..?haha..

ntahla

Tak tau rasa apa sebenarnye..
tp yg sure, it is not +ve feeling..
feels like there's no end to this suffering...

tak larat..
rasa cm nak lari aje..
tak mampu..
tak kuasa...
ari2 ulang benda yg sama..

i go out bila smua masih relax2 di katil..
come back home masa smua dh tido...
pegi di kala pagi gelap..
pulang di masa malam kelam...
makan mmg xpayah crita la..mmg dh makin hilang dlm kamus ni..
sampai rasa nk pitam,hmmm..biasa la tu..

xmampu..
xkuasa..
dah tak terdaya..

workload banyak..
terkapai sorg2..
xmampu nk bersuara..
memandangkan,siapa la saya ni...
insan kerdil yg tiada apa..

dan esok..
semua nye berulang lagi..
dan lagi..
ntah bila akan ada penghujung nya..

tak pernah terasa seperti ini..
semua nye terasa penuh kebuntuan..
gelap..suram...

cuba nak jd postive..
tp...mmg xmampu..

setiap hari dilalui dgn penuh sarat di hati...
ntah bila jd begini...

sebelum ni, dh cuba prepare mentally for all these..
tp nampak nye, preparation dan menghadapi nye, adalah dua benda berbeza..
langit dan bumi..

org kata jd doctor, besar pahala nye..
tp, bukan itu yg dikejar..saya cuba mencari kebahagiaan di hati..
yg hingga kini, masih tak saya temui...
yg rasa nye, xmampu dimiliki, dgn jalan hidup sebegini~